Áttburamóðirin hafði lýst því yfir að hún vildi eignast 12 börn, en á nú 14.

Hvað ætlar hún að gera við þessi tvö sem ganga af ?

Neiii, maður segir ekki svona.  En svona í alvöru, skyldi þetta vera hægt annars staðar en í Bandaríkjunum ?  Eins og nálaraugað er lítið sem fara þarf í gegnum til að ættleiða barn eða fara í tæknifrjóvgun hér á landi, vona ég svo sannarlega að dæmi á borð við þetta komi aldrei upp.

Áttburamóðir með börn á heilanum

Solla kemur til landsins á morgun....

Og hvað ?  Mætir hún til vinnu korteri seinna ?  Er ekki betra að fólk sé komið til meðvitundar og standi í lappirnar áður en það fer að brölta við að taka þátt í að stjórna heilu þjóðfélagi, ef stjórnun skyldi kalla.  Það er von að illa fari þegar fólk tímir ekki að hleypa öðrum í stólinn sinn eitt augnablik, jafnvel ekki þó það sé aðframkomið af hinum verstu kvillum og því ekki fært um að sinna sínu.

Viljum ekki stjórnarkreppu

Hvar eru svörin ?

Ráðamenn þjóðarinnar þykjast vera að vinna í málum og gera eitthvað fyrir fólkið í landinu.  En á meðan kjaftar þeirra eru kyrfilega límdir aftur og enginn kemur með svörin, er ekki von að mönnum endist þolinmæði til að bíða.  Enda margir á vonarvöl og geta hreinlega ekki beðið í það óendanlega.  Auðvitað verður landflóttinn óumflýjanlegur við þessar aðstæður.  Og þeir einu hér á landi sem hafa eitthvað upp úr því eru Eimskip, en þar á bæ er nóg að gera um þessar mundir við að skutla okkur til útlanda með allt okkar hafurtask.  Ég gæti alveg hugsað mér að fara, en hef ekki tök á því sem stendur.

Aukinn útflutningur á búslóðum

Farinn

Jæja, þá fannst eigandi að blessuðum gestinum mínum.  Eftir þónokkrar vangaveltur og eftirgrennslan, fór heimasæta á rúntinn með aðkomupiltinn og spurði á bæjunum í kring.  Enginn kannaðist við kauða og hann fékk að kúra í fleti í bílskúrnum.  Það var honum ekki að skapi þegar loka átti inn í íbúðina.  Því fór hann á stjá og svaf úti þangað til rigningin varð honum um megn.  Þá grét hann um stund og var hleypt inn kl. 5 um morgun.  Hann slapp við bílskúrinn og svaf þar sem hann hneig niður, þreyttur og kaldur.  Í gær, 3 dögum eftir að hinn „nafnlausi", eldgamli hundur kom til að sniffa af tíkinni á bænum, fékk heimasæta loks botn í málið.  Og þá var hringt og eigandinn kom til að ná í óþægðarangann sinn.  Hann er sko ekki nafnlaus, heldur heitir hann Guttormur Gröndal, er nánast heyrnarlaus og blindur, en nefið leiðir hann þangað sem gott er að vera.  Í þessu tilfelli hjá okkar elskulegu lóða tík, sem fékk sinn skammt af heimsókninni og verður hugsanlega móðir eftir u.þ.b. 63 daga.

Ástarhjal hjúanna fór rólega fram og kötturinn á bænum undi sér vel við að fylgjast með.  Kisan sú er ekki að æsa sig yfir aðkomuhundum, ákveði hún að þeir séu velkomnir.  Hún lét sig ekki muna um að klofast yfir hann ef hann var fyrir henni og hann var ánægður með sambýlið við hana.  Á myndunum eru annars vegar latur köttur að fylgjast með aðkomuhundinum og hins vegar þessi ágæti aðkomu-Gutti í hádegishvíld.

  

Góður gestur

Hjá mér er staddur góður gestur.  Hann kom í morgun og enn er ekkert fararsnið á honum, þó að klukkan sé löngu farin að halla í miðnætti.  Hann hefur þegið góðgerðir, þakkað fyrir sig og farið - nokkrum sinnum í dag.  En hann kemur alltaf aftur og vill meina að hjá okkur eigi hann að vera.  Og hann er auðvitað velkominn.  En þó enginn amist við honum er ekki þar með sagt að hann geti sest upp hjá okkur.  Enda á hann örugglega heima einhvers staðar og ekki ótrúlegt að hans sé saknað.  Ef einhver þekkir hann af mynd, bið ég viðkomandi að hafa samband við mig hér á síðunni.  Myndin af honum er síðan í fyrra, en þá dvaldi hann hjá mér í nokkra daga með hléum.  Nú er hann bara orðinn svo laslegur og þreyttur að ég vil helst að hann komist heim til sín, blessaður pilturinn.  Ég mun sakna hans þegar hann fer heim.

 

Jón gaf Gunnu á'ann fyrir átta árum.

Nú eru þau skilin og Jón vill fá kjaftshöggið til baka með vöxtum og vaxtavöxtum.

Vill að sú fyrrverandi greiði fyrir nýrað

Guð minn góður,

verður þá enginn eftir í Pretoríu til að gæta hagsmuna okkar þar ???

Eiður Guðnason hættir

Oooooo,

Nú hefði verið gott að búa í Búkarest  

Þyngsta terta heims

Long time, no blog

Ég óska blogglesendum gleðilegra jóla og allra heilla á nýju ári. 

Ég hef verið mjög upptekin síðustu vikur og annar aðdáenda minna farinn að rukka mig um færslu.  Nú hefur hægst um og ég get glatt þennan aðdáanda minn og reyndar hinn líka, því að nú er lag.

Fyrst ber að nefna að ég fór ásamt bónda mínum og dætrum til Reykjavíkur til að borða.  Ekki svo að skilja að ekki fáist matararða á Akureyri, heldur drifum við okkur í grillveislu.  Hingað til hafa Ausa og Bróðir Edmund haldið slíka veislu á Þorláksmessu og við því ekki komið því við að vera með.  En að þessu sinni var átið mikla þann tuttugasta desember og því nægur tími fyrir okkur að bregða okkur suður.  Við bættum þó einum degi framan á dagskrána og skruppum líka í útskriftarveislu nýstúdentsins í familíunni.  Stúlkan sú var að vonum falleg og það var ljúft að sjá hana útskrifaða og geta fagnað með henni á tímamótunum. 

Það var skotfæri á milli og ekkert sem gat tafið för okkar.  Það er alltaf gaman að hitta gott fólk og þó að ég njóti mín best ein í myrkri...... var það hin mesta lyftistöng fyrir okkur öll að breyta út af vananum og skella okkur suður í tvo daga.  En við þurftum að kveðja og halda heim, enda að koma jól og á jólum er ég best geymd heima hjá mér. 

Þar sem ekkert drífur á daga mína í augnablikinu, þykir mér gott að sitja í góðum stól og lesa í bók.  Ég fékk tvær bækur í jólagjöf.  Önnur er um ljósmyndun og er mjög svo velkomin í mína eigu, þar sem ég hef ekki verið sérlega iðin við kolann hvað varðar myndavélina sem ég fékk á hálfrar aldar afmæli mínu fyr á þessu ári.  Nú get ég farið á stúfana og fest á minniskort það sem fyrir augu ber og gert það ögn skár en áður.  Ég hlakka til þessarar áskorunar og er nú farin að bíða spennt eftir að kvefið fari, svo að ég hafi heilsu til að miða og skjóta.  Það er nefnilega svolítið kalt fyrir kvefaða í augnablikinu.

Á meðan ég bíð heilsunnar, les ég hina bókina sem ég fékk á þessum jólum.  Það er sú nýjasta eftir Mary Higgins Clark.  Ég safna bókunum eftir hana og á þær allar nema eina.  Ég les þær með reglulegu millibili og er að því leitinu til eins og barn sem á góða teiknimyndaspólu, það horfir aftur og aftur. 

Ég ber líka ábyrgð á því að heimasæturnar þurrkuðu tár af hvörmum á jólanótt, því að ég valdi og keypti jólagjafirnar þeirra.  Það voru bækur sem koma út tárum á harðsvíruðustu mönnum, hvað þá ungum og gæðalegum stúlkum eins og dætrum mínum.  Báðar þessar bækur eru endurminningar, bæði ljúfar og sárar.  Ég fæ að lesa þær við tækifæri og reyni bara að muna eftir snýtuklútnum.  Þeir eru svosem við höndina eins og heilsufarið er í dag.....

 

Það var og !

Svona aðför að gamla fólkinu er einmitt það sem búast má við af þeim sem með heilbrigðismálin fara.  Niðurskurður á þjónustu og skerðing lífskjara er allt sem þeim dettur í hug gagnvart þessu fólki sem bjó í haginn fyrir okkur sem á eftir komum og byggði upp úr engu vísi að því velferðarkerfi sem við tókum við og mótuðum enn frekar.  En svo koma stjórnmálamenn flestra tíma og rífa niður það sem við fengum svo vel undirbúið í hendurnar og unnum jafnvel þokkalega úr.  Þessa menn vantar sárlega verkfæri til að klóra yfir skítinn og einhvern til að kenna þeim að beita þeim.  Á meðan slíkt er ekki til staðar er ekki von að vel fari.

Kjölur varar við lokun Sels