Brostu, skellihlæðu, það kostar ekki krónu

Vinnustaður minn er vel setinn glaðværum konum sem alltaf eru boðnar og búnar ef eitthvað bjátar á. Yfirleitt bjátar nú ekkert á, en það er samt frábært að vita af vinarþeli innan seilingar.  Við erum yfirleitt hlaðnar verkefnum frá upphafi til enda vinnudags, en erum duglegar að nota hvert gefið tækifæri  til samveru og viðhalds góðs vinnuanda og minnum þá hver aðra á mikilvægi vináttunnar, sem er sko ekki af skornum skammti hjá okkur.  Við skipuleggjum góðar stundir saman utan vinnutíma og þó að ekki sé nein sérleg þörf á að hrista hópinn meira saman en orðið er, er alltaf ástæða til að viðhalda hristingnum, sé hann góður.  Til dæmis erum við næsta mánudagskvöld að fara að föndra saman og gæða okkur á kökum og nammi.  Við höfum skipulagt gönguferð (sem enn er ófarin) og farið saman á kaffihús og fleira.  Og allt miðast þetta við lítil eða engin fjárútlát, enda ærin ástæða til ráðdeildar á þessum síðustu og verstu tímum.  Það er engin þörf á að vera endalaust að gera eitthvað saman og við gerum það heldur ekki, en það er aldrei of mikið gerf af því að minna aðra á að svona samheldni fæðir af sér fleiri bros og hlátrasköll en það, að segja bara bless að loknum vinnudegi og sjá svo vinnufélagana e.t.v. einu sinni í viku í Hagkaupum eða Bónus - og svo bara í vinnunni.

Þið, vinnufélagar sem getið komið slíku við, skemmtið ykkur saman af og til og njótið þess.  Þó að þið eigið góðar fjölskyldur og vini, er engin ástæða til að láta þar við sitja.  Vinir geta ekki orðið of margir.